U 18% wszystkich ciężarnych stwierdza się przeciwciała przeciwtarczycowe – ATPO (przeciw peroksydazie tarczycowej) i ATG (przeciw tyreoglobulinie). Jeśli u pacjentki stwierdzimy podwyższone TSH, szansa, że występują u niej również przeciwciała przeciwtarczycowe wynosi aż 60%. Największe stężenie przeciwciał występuje w I trymestrze ciąży, a następnie dochodzi do ich zmniejszenia o prawie 60%. Ich obecność w organizmie świadczy o najczęstszej chorobie autoimmunizacyjnej u kobiet, jak i najczęstszej przyczynie niedoczynności tarczycy w ciąży, a więc przewlekłym limfocytarnym zapaleniu tarczycy, zwanym chorobą Hashimoto.
Przeciwciała przeciwtarczycowe w niekorzystny sposób modyfikują wpływ stanu tarczycy (szczególnie niedoczynności) na przebieg ciąży i rozwój płodu. W przypadku ich obecności w ustroju ciężarnej, mimo dotychczasowego prawidłowego funkcjonowania tarczycy, może dojść do rozwoju niedoczynność ze względu na dodatkowe obciążenie narządu (zwiększone zapotrzebowanie ze strony matki, jak i rozwijającego się płodu), którego możliwości produkcji hormonów i tak są upośledzone.
Wykazano, że w przypadku występowania u ciężarnej przeciwciał ATG i ATPO występuje:
dwukrotny wzrost ryzyka utraty ciąży
częściej dochodzi do przedwczesnego oddzielenia łożyska
w okresie poporodowym u matki może dojść do poporodowego zapalenia tarczycy i depresji poporodowej.
U dzieci matek, u których w czasie ciąży stwierdzono przeciwciała przeciwtarczycowe, częściej stwierdzano:
gorsze wyniki rozwoju motorycznego i intelektualnego w wieku 25–30 miesięcy, zaburzenia typu niedoboru uwagi, zaburzenia nadaktywności.
Trzeba podkreślić, że przeciwciała przeciwtarczycowe przenikają przez łożysko, natomiast nie upośledzają czynności tarczycy płodu i nie ma wskazań do dodatkowych badań dziecka (oprócz wykonywanych u każdego noworodka w Polsce badań przesiewowych w kierunku wrodzonej niedoczynności tarczycy) po porodzie lub w okresie dzieciństwa.